Na moim drugim blogu pojawił się pierwszy rozdział, zapraszam :)
http://i-want-to-live-a-normal-life.blogspot.com/2013/07/louis-przemieszczaem-sie-ulicami.html
niedziela, 28 lipca 2013
piątek, 26 lipca 2013
*Epilog*
Pięć lat później...
- Już za chwilę na naszej scenie pojawi się piątka chłopaków, która podbiła serca milionom nastolatek na całym świecie! Wiecie już o kim mowa? Tak? W takim razie zapraszam One Direction! - wykrzyczał prezenter. Po moim policzku spłynęła pojedyńcza łza wzruszenia. Oglądałam nagranie ostatniego koncertu chłopaków, to właśnie na nim ogłosili oficjalny koniec.
- Znowu to oglądasz? - spytał mnie mój mąż, Zayn. Tak, pobraliśmy się, stało się to rok temu.
- Jak tam Darcy? - zapytał dotykając mój okazałych rozmiarów brzuszek. Jestem w 8 miesiącu ciąży, spodziewamy się dziewczynki. Imię wymyślił oczywiście Harry, powiedział, że zawsze chciał mieć córkę o tym imieniu, a że do tej pory nie znalazł sobie nikogo na stałe, chciał, aby nasza nosiła to imię.
- W porządku, ale kopy to daje niezłe... - stwierdziłam naburmuszona, na co Malik się cicho zaśmiał.
Po naszym powrocie z Hawajów dużo się zmieniło, chłopaki aktywowali zespół i właściwie do mojego zajścia w ciąże regularnie koncertowali i wyjeżdżali w trasę, jednak, gdy Zayn dowiedział się o ciaży, stwierdził, że nadszedł już czas, aby to zakończyć. Chłopaki podzielili jego decyzję i w niedługim czasie ogłosili swój oficjalny koniec.
Liam ożenił się z Danielle i dorobili się dwójki ślicznych bliźniaków, mają już po dwa latka. Układa im się świetnie, zresztą, czy kiedykolwiek było inaczej?
Louis rok po naszym powrocie pobrał się z Eleanor i pomimo tego, że nadal nie mają dzieci, są bardzo szczęśliwi.
Niall z Blair... Cóż tu niestety wydarzyła się smutna historia... Kilka tygodni po naszym powrocie, do drzwi naszego domu zapukała policja. Zabrali Blair, została oskarżona o zabójstwo własnego dziecka, za pomocą trucizny. Jej sytuacja była beznadziejna, w sądzie przyznała się do winy. Niestety pomimo najlepszych adwokatów została skazana na 10 lat więzienia. Niall był wstrząśnięty, tak jak my wszyscy, a zwłaszcza Ci wszyscy, którzy nie wiedzieli o tym, co zrobiła Czarnowłosa. Długo zajęło nam pogodzenie się z tym wszystkim, niestety takie jest życie. Blair popełniła błąd i musiała za to zapłacić. Horan nie rozstał się z nią, obiecał, że poczeka, odwiedza ją regularnie i stara się jakoś trzymać, ale jest mu bardzo ciężko. Ostatnio podjeliśmy decyzję, że z nami zamieszka, to znaczy ze mną i Zayn'em. Dzięki temu będziemy mieli go na oku i razem z nami cierpliwie poczeka na koniec wyroku swojej dziewczyny.
A Harry? Tak jak już wspomniałam obecnie jest sam. Był przez te lata z kilkoma dziewczynami, ale niestety z żadną nie udało mu się ułożyć życia na dłużej. Cały czas szuka 'tej jedynej'.
Najważniejsze w tym wszystkim jest jednak to, że pomimo tylu kłótni, rozstań, powrotów, złamanych serc, teraz prawie każdemu z nas się ułożyło i co najważniejsze, nasza przyjaźń przetrwała. Mimo wszystko, mogę śmiało powiedzieć, że tak dobrze jak teraz, nie było jeszcze nigdy.
Koniec
Zaskoczeni? Uwierzcie mi, ja też tego nie planowałam. Jednak pod poprzednim rozdziałem pojawiło się coś, co bardzo mnie zdenerwowało i po dłuższym zastanowieniu, postanowiłam, że skoro takie jest nastawienie pewnych osób, to najlepiej będzie, jeżeli zakończe to opowiadanie. Na moją korzyść poprzedni rozdział skończył się w takim momencie, że spokojnie mogłam napisać epilog, bez żadnych niedomówień. A propo, chodzi mi o komentarz zaznaczony czerwoną ramką.
Nie mam na tym blogu tylu komentarzy... Otóż zaskoczę Cię kochanie, że były rozdziały, pod którymi miałam i 14, jednak ostatnio zauważyłam, że komentarzy jest coraz mniej, mimo, że z Was coraz więcej. Dowodem jest to, że z każdym rozdziałem dochodziło mi ostatnio około 400 wejść. Oczywiście, nie mówię, że mojego bloga czytało tyle osób, gdyż jest to niemożliwe, ale zróbmy małe rozeznanie. Nie zarządałam, ale poprosiłam, o 12 komentarzy. Uznałam, że jest to odpowiednia liczba, dlaczego? Już tłumaczę. Mam 15 obserwatorów, obserwator to osoba, która ma konto na bloggerze i chce, żeby na jej koncie wyświetlały się informacje z mojego bloga, więc teorytycznie (bo w praktyce komentarzy od obserwatorów miałam ok. 4 na rozdział) powinnam mieć już 15... Oprócz tego pod każdym rozdziałem miałam po mniej więcej 5-6 komentarzy od osób anonimowych, czyli już 21. No i do tego dochodzą osoby, których nie jestem w stanie policzyć, bo są to osoby niekomentujące. Poniekąd je rozumiem, ponieważ ja sama rzadko komentuję. Powodem jest to, że blogi czytam na telefonie, a na nim nie da się komentować... Tak więc tak naprawdę nie jestem w stanie określić, ile osób go czytało, ale za to jestem w 100% pewna, że 12 komentarzy to była całkowicie adekwatna liczba.
I uwaga, pomimo 'obaw' tego anonimka, pierwszy komentarz został zamieszczony przez Oliwia Kaczorek 23 lipca 2013 20:44, a komentarz 13(!) przez Nessi2 < 325 lipca 2013 02:12. Co to znaczy? Ups, wystarczyło Wam niecałe dwa dni, także pozdrawiam Ci serdecznie DROGI ANONIMIE :*** A pozostałym serdecznie dziękuję, że w tak krótkim czasie daliście radę :)
Tak więc napisałam Wam powód zakończenia tego bloga, nie będę Was dłużej zanudzać, więc teraz zapraszam na przyjemniejszą część, jaką jest podsumowanie. Na chwilę obecną kończę z (zaznaczone czerwoną linią na obrazku) 10 034 wyświetleniami, za co Wam ogromnie dziękuję, bo nie spodziewałam się aż tylu, 15 obserwatorami i 269 komentarzami. Dziękuję!!!
Co jeszcze? Chciałam również podziękować ludziom, którzy nie mieszkają w Polsce, a czytają mojego bloga. Zaskoczyło mnię, że mój blog był czytany w Polsce, Stanach Zjednoczonych, Niemczech, Rosji, na Ukrainie, w Wielkiej Brytanii, Holandii, Albanii, Rumuni, na Białorusi.
Jest mi z tego powodu bardzo, bardzo miło i dziękuję tym osobom.
Dziękuję każdemu, kto odwiedził mojego bloga (nie będę wymieniać poszczególnych osób, bo na pewno kogoś pominę i zrobi mu się przykro), każdemu, kto chociaż raz zostawił komentarz, każdemu, kto napisał do mnie na gadu-gadu (zwłaszcza Monice i Olivce), każdemu, kto gdziekolwiek zamieścił link, lub polecił mojego bloga, każdemu kto mnie nominował do róznych konkursów, mimo, że nie biorę w nich udziału, dziękuję każdemu, i za to, że to przeczytałaś/łeś też!
Nie zostawiam Was jednak na zawsze, mam drugi blog, który zamierzam prowadzić, pierwszy rozdział jest prawie napisany, więc lada dzień powinien się pojawić, także wpadajcie, zapraszam serdecznie: http://i-want-to-live-a-normal-life.blogspot.com/
Do zobaczenia!
wtorek, 23 lipca 2013
*Rozdział 7 (sezon II)*
- Kocham Cię. - szepnęłam Zayn'owi na ucho.
- Ja też Cię kocham. - odpowiedział i chwytając moją dłoń wprowadził mnie do naszego apartamentu.
- Uuuu idą nasze nocne gwiazdy. - zaśmiał się Niall, ale Zayn od razu rzucił mu ostżegawcze spojrzenie.
- Spokojnie, nie pozwoliłyśmy naszym mężczyznom Was podglądać, od razu jak zaczęło się coś między Wami dziać, zabrałyśmy ich z Blair do naszych pokoi. - uspokoiła nas Danielle.
- Dziękuję. - powiedziałam z uśmiechem zaciskając mocniej swoją dłoń na dłoni Zayna.
- A tak w ogóle to gratuluję i no jestem strasznie szczęśliwa, że Wam się udało! - powiedziała i nas przytuliła.
- My też jesteśmy z Was dumni. - powiedział Liam z Niallem i po chwili oni też się na nas rzucili. Byłam najszczęśliwszym człowiekiem na świecie.
- Ja też Cię kocham. - odpowiedział i chwytając moją dłoń wprowadził mnie do naszego apartamentu.
- Uuuu idą nasze nocne gwiazdy. - zaśmiał się Niall, ale Zayn od razu rzucił mu ostżegawcze spojrzenie.
- Spokojnie, nie pozwoliłyśmy naszym mężczyznom Was podglądać, od razu jak zaczęło się coś między Wami dziać, zabrałyśmy ich z Blair do naszych pokoi. - uspokoiła nas Danielle.
- Dziękuję. - powiedziałam z uśmiechem zaciskając mocniej swoją dłoń na dłoni Zayna.
- A tak w ogóle to gratuluję i no jestem strasznie szczęśliwa, że Wam się udało! - powiedziała i nas przytuliła.
- My też jesteśmy z Was dumni. - powiedział Liam z Niallem i po chwili oni też się na nas rzucili. Byłam najszczęśliwszym człowiekiem na świecie.
*Zayn
Jestem szczęśliwy - tak, jestem. To niesamowite, jak jedna osoba może uszczęśliwić człowieka, osoba, której jeszcze niedawno starałem się unikać. Tak naprawdę nigdy tego nie chciałem, ale bałem się. Tak, dokładnie, słynny 'Bad Boy' się bał i to na dodatek dziewczyny. Cholernie ją kocham, ale bałem się zdrady. Jednak teraz cieszę się, cieszę się, że pokonałem to wszystko i znowu jesteśmy razem. Jedyne co mnie boli, to to, że przeze mnie musiała tyle cierpieć. Z drugiej strony, gdy widzę teraz jaka jest radosna, to sądzę, że było warto, naprawdę.
Po śniadaniu postanowiliśmy, że wszyscy udamy się na plażę. Przechadzaliśmy się po gorącym piasku, kiedy poczułem, że Olivia kurczowo ścisnęła moję dłoń. Spojrzałem na nią ze zdziwieniem.
- Co jest?
- Zayn, czy Ty widzisz to co ja? - zapytała patrząć w przeciwnym do mojego kierunku, natychmiast moje oczy również powędrowały tam, gdzie jej i wtedy moje ciało zesztywniało.
Na jednym z tarasów drogich hoteli nad samą plażą, siedział nie kto inny, jak Harry. W pierwszej chwili nie wierzyłem własnym oczom, lecz po chwili postanowiłem, że musimy do niego iść.
- Chodźcie. - rzuciłem stanowczo. Przyjaciele od razu ruszyli razem ze mną.
- Eghem... - odkrząknąłem na widok Lokatego. On podniósł głowę a na jego twarzy pojawił się przysłowiowy 'zmaz'.
- Co Wy tu robicie? Jak mnie znaleźliście? - pytał z szeroko otwartymi oczami. Na naszych twarzach pojawiło się małe zmieszanie.
- Wiesz Harry, właściwie, to my jesteśmy na wakacjach, nie celowo Cię tu spotkaliśmy... - wyjaśniłem, a przez jego twarz przeleciał grymas.
- Ouhh.. Rozumiem, miło mi, nie powiem... - powiedział z sarkazmem.
- Hazza, no sorry, ale wyjechałeś nagle, ja miałem wypadek i co mieliśmy robić, nie mieliśmy pojęcia gdzie jesteś, Lou zostawił zespół, odwrócił się od nas! - odpowiedziałem z wyrzutem. Harry przybrał skruszoną minę i wyjaśnił nam, że o niczym nie wiedział.
- Przepraszam, serio, nie powinienem tak wyjeżdżać, cieszę się, że akurat się spotkaliśmy. - wyznał po parunastu minutach rozmowy.
Po wspólnym obiedzie, postanowiliśmy pójść w końcu na plażę, bo przez spotkanie Hazzy nie zrobililiśmy tego. Styles postanowił zamieszkać z nami w hotelu, przy okazji dowiedział się, że jestem z Livką. Przyznam, że był w nie małym szoku.
- Hazza zostaw! - krzyczała Olivia, którą Styles pod moją nieuwagę porwał na ręcę i biegł w kierunku wody. Natychmiast ruszyłem 'na pomoc'.
- Nikt nie będzię porywał mojej kobiety bez mojego pozwolenia! - krzyknąłem i już po chwili zatopiłem Lokowatego pod wodą.
- Aaa topie się, topię się! - krzyczał dziewietnastolatek.
- I bardzo dobrze. to za karę. - odpowiedziałem, a po chwili puściłem go i złapałem w pasie wychodzącą z wody Olivię i ponownie wrzuciłem do wody. Nie obyło się od wyzwisk typu 'Zayn, Ty idioto' i tym podobne, ale za to ją kocham. W końcu przycisnąłem ją do siebie i tak jak w najromantyczniejszych filmach zacząłem całować na środku oceanu. Od razu wyczaiły nas te hieny (fotoreporterzy) i zepsuli ten moment robiąc 1871636 zdjęć.
*Jakiś czas później
Od naszego przyjazdu minęło już 3 tygodnie. Jednak wakacje są długie, a my chcieliśmy je w pełni wykorzystać, a perspektywa spędzenia ich na tej wyspie jak najbardziej nam odpowiadała. Właśnie konsumowaliśmy przyrządzoną przez Liam'a i Danielle kolację, kiedy w pomieszczeniu rozległo się charakterystyczne 'ding dong'. Z miejsca pierwsza podniosła się Olivia i ruszyła ku drzwiom.
- Louis!? - krzyknęła po chwili, na co wszyscy wstaliśmy od stołu i natychmiast znaleźliśmy się na korytarzu koło wyjścia. Faktycznie, w drzwiach stał nie kto inny, jak roześmiany brunet z dobrze znaną nam brunetką. Nie, to nie była Miki.
Tomlinson odwrócił się do niej i kiwnął ręką, aby podeszła bliżej.
- Możemy wejść? - zapytał nieśmiało.
- Tak, pewnie! - odpowiedziała Livia. Już po chwili byli w środku. Na początku Tomlinson cieszył się jak głupi, z powodu Hazzy, otóż nie poinformopwaliśmy go, że go znaleźliśmy, nasz błąd. Potem Louis uroczyście przeprosził Livię, za słowa, które powiedział jej na odchodne, a następnie wszystkich, za odejście z zespołu.
- Dobrze, wybaczamy, rozumiemy, ale dlaczego jesteś z Eleanor? - zadałem pytanie, którego nikt się nie odważył zadać wcześniej. Brunet ciężko westchnął i zaczął wyjaśniać, że w końcu zauważył, że to Miki była prowokatorkom wszelkich kłótni z nami, a mało tego, to właśnie ona zarządała od niego odejścia z zespołu i namawiała do kariery solowej. On jednak zrozumiał, że nie tego chce, ponieważ jak to ujął, zespół jest dla niego najważniejszy, jednak ona nie zaakceptowała tego i rozstali się. Wtedy pojawiła się El. Ona zawsze wspierała zespół i nigdy nie powiedziała, żeby Tomlinson rozpoczął coś na własną rękę. Przeprosiła go za wszystko i od słowa do słowa zeszli się. Wtedy Eleanor podsunęła pomysł, żeby nas odwiedzili, bo widziała, jak Lou za nami tęskni i tak o to tym sposobem się tu znaleźli.
- Dziękujemy, że go tu przyprowadziłaś. - powiedział Harry i przytulił dziewczynę.
- Nie ma za co, naprawdę. I.. Chcę Was za wszystko przeprosić, za nie miłe słowa, za wszystko, bardzo się cieszę, że mogę być z Louisem i chciałabym żyć z Wami w zgodzie. - wyznała i nerwowo zagryzła wargę.
- Hazza, no sorry, ale wyjechałeś nagle, ja miałem wypadek i co mieliśmy robić, nie mieliśmy pojęcia gdzie jesteś, Lou zostawił zespół, odwrócił się od nas! - odpowiedziałem z wyrzutem. Harry przybrał skruszoną minę i wyjaśnił nam, że o niczym nie wiedział.
- Przepraszam, serio, nie powinienem tak wyjeżdżać, cieszę się, że akurat się spotkaliśmy. - wyznał po parunastu minutach rozmowy.
Po wspólnym obiedzie, postanowiliśmy pójść w końcu na plażę, bo przez spotkanie Hazzy nie zrobililiśmy tego. Styles postanowił zamieszkać z nami w hotelu, przy okazji dowiedział się, że jestem z Livką. Przyznam, że był w nie małym szoku.
- Hazza zostaw! - krzyczała Olivia, którą Styles pod moją nieuwagę porwał na ręcę i biegł w kierunku wody. Natychmiast ruszyłem 'na pomoc'.
- Nikt nie będzię porywał mojej kobiety bez mojego pozwolenia! - krzyknąłem i już po chwili zatopiłem Lokowatego pod wodą.
- Aaa topie się, topię się! - krzyczał dziewietnastolatek.
- I bardzo dobrze. to za karę. - odpowiedziałem, a po chwili puściłem go i złapałem w pasie wychodzącą z wody Olivię i ponownie wrzuciłem do wody. Nie obyło się od wyzwisk typu 'Zayn, Ty idioto' i tym podobne, ale za to ją kocham. W końcu przycisnąłem ją do siebie i tak jak w najromantyczniejszych filmach zacząłem całować na środku oceanu. Od razu wyczaiły nas te hieny (fotoreporterzy) i zepsuli ten moment robiąc 1871636 zdjęć.
*Jakiś czas później
Od naszego przyjazdu minęło już 3 tygodnie. Jednak wakacje są długie, a my chcieliśmy je w pełni wykorzystać, a perspektywa spędzenia ich na tej wyspie jak najbardziej nam odpowiadała. Właśnie konsumowaliśmy przyrządzoną przez Liam'a i Danielle kolację, kiedy w pomieszczeniu rozległo się charakterystyczne 'ding dong'. Z miejsca pierwsza podniosła się Olivia i ruszyła ku drzwiom.
- Louis!? - krzyknęła po chwili, na co wszyscy wstaliśmy od stołu i natychmiast znaleźliśmy się na korytarzu koło wyjścia. Faktycznie, w drzwiach stał nie kto inny, jak roześmiany brunet z dobrze znaną nam brunetką. Nie, to nie była Miki.
- Możemy wejść? - zapytał nieśmiało.
- Tak, pewnie! - odpowiedziała Livia. Już po chwili byli w środku. Na początku Tomlinson cieszył się jak głupi, z powodu Hazzy, otóż nie poinformopwaliśmy go, że go znaleźliśmy, nasz błąd. Potem Louis uroczyście przeprosził Livię, za słowa, które powiedział jej na odchodne, a następnie wszystkich, za odejście z zespołu.
- Dobrze, wybaczamy, rozumiemy, ale dlaczego jesteś z Eleanor? - zadałem pytanie, którego nikt się nie odważył zadać wcześniej. Brunet ciężko westchnął i zaczął wyjaśniać, że w końcu zauważył, że to Miki była prowokatorkom wszelkich kłótni z nami, a mało tego, to właśnie ona zarządała od niego odejścia z zespołu i namawiała do kariery solowej. On jednak zrozumiał, że nie tego chce, ponieważ jak to ujął, zespół jest dla niego najważniejszy, jednak ona nie zaakceptowała tego i rozstali się. Wtedy pojawiła się El. Ona zawsze wspierała zespół i nigdy nie powiedziała, żeby Tomlinson rozpoczął coś na własną rękę. Przeprosiła go za wszystko i od słowa do słowa zeszli się. Wtedy Eleanor podsunęła pomysł, żeby nas odwiedzili, bo widziała, jak Lou za nami tęskni i tak o to tym sposobem się tu znaleźli.
- Dziękujemy, że go tu przyprowadziłaś. - powiedział Harry i przytulił dziewczynę.
- Nie ma za co, naprawdę. I.. Chcę Was za wszystko przeprosić, za nie miłe słowa, za wszystko, bardzo się cieszę, że mogę być z Louisem i chciałabym żyć z Wami w zgodzie. - wyznała i nerwowo zagryzła wargę.
- Za to, że przyprowadziłaś nam tego pana - wskazałem na Lou. - nie moglibyśmy się na Ciebie gniewać. - dokończyłem i z uśmiechem przytuliłem dziewczynę. Wszyscy podzielali moje zdanie, dlatego już po chwili wszyscy usiedliśmy w salonie i zaczęliśmi wspólnie wspominać stare czasy.
Stopniowo doszło do tematu zespołu i wszyscy zgodnie postanowiliśmy, że One Direction zostanie wznowione od razu po naszym powrocie, który planowaliśmy z powodu przyjazdu 1/5 zespołu już jutro.
Witam Was z nowym rozdziałem, który jest z małym opóźnieniem, tak wiem. Nie jestem z niego w pełni zadowolona, ale jest on kluczowy, ponieważ mimo swojej chaotyczności, sporo się w nim zmieniło.
I niestety teraz jest taka sprawa, wiem, że nigdy tego nie robiłam, bo uważałam, że to chamskie, ale niestety jestem zmuszona, zrozumcie :/
A więc:
12 komentarzy = nowy rozdział
Przepraszam.
czwartek, 11 lipca 2013
*Informacja*
Mam niestey złą wiadomość, a mianowicie, nie dodam rozdziału :( Dziś w nocy wyjeżdżam, a muszę jeszcze się naszykować i takie tam. Wracam w PRZYSZŁYM tygodniu w sobotę, więc rozdział pojawi się dopiero w następną niedzielę. Wiem, że liczyliście, że będzie jeszcze przed moim wyjazdem, ale uznałam, że lepiej napiszę jak wrócę na spokojnie, może jeszcze na wakacjach wpadną mi nowe pomysły, niż miałabym dziś napisać jakieś gówno na szybko, które nazwałabym rozdziałem. To nie miałoby sensu, chyba lepiej poczekać na coś lepszego, prawda?
Tak więc przepraszam i do zobaczenia <3
A na zakończenie macie jeszcze naszych pięciu przystojniaków <333
Tak więc przepraszam i do zobaczenia <3
A na zakończenie macie jeszcze naszych pięciu przystojniaków <333
I powiedzcie mi, że oni są normalni hahah =]
niedziela, 7 lipca 2013
*Rozdział 6 (sezon II)*
- Znowu to robisz... Ile jeszcze razy mnie tak zostawisz? Zastanów się, co powiedziałeś przed chwilą, a co robisz teraz.. Niszczysz mnie Zayn. Przez ten cały czas odrywasz mi po kawałku serca. Kocham Cię całą sobą, a Ty ciągle dajesz mi nadzieję, że już będzie dobrze, a potem tak po prostu zmieniasz zdanie. Może masz rację, nie rozumiem tego, ale w takim razie wytłumacz mi, wytłumacz mi, dlaczego moja miłość do Ciebie musi tak boleć, dlaczego przez Ciebie, muszę wylewać codziennie w poduszkę hektolitry łez? Chciałeś zemsty? Oj uwierz mi, że już dawno jej dokonałeś, teraz po prostu rozpierdalasz mnie od środka, czuję się, jakbyś miał guzik do bomby, która jest we mnie i w każdym momencie możesz go nacisnąć i po prostu mnie zniszczysz, zresztą już to zrobiłeś. Zrobiłeś to przed chwilą, zrobiłeś to wczoraj, robisz to codziennie. Codziennie wybucha we mnie kolejna bomba, ale wiesz co? Ja kolejnej bomby już nie zniosę, więc jeżeli masz w sobie choć odrobinę uczuć, to przestań mnie wreszcie ranić i po prostu zniknij, albo zostaw mnnie w spokoju, bo na to, żebyś mnie pokochał nie ma już żadnych szans. - wyznałam nie zwracając uwagi na strumienie łez spływające po mojej twarzy. Spojrzałam na niego. Patrzył na mnie z taką pustką, z takim smutkiem, żalem. Ale to nic już nie zmieni. Ja chcę mieć sprawę jasną. Z mojej strony to wszystko, teraz jego kolej. Mam nadzieję, że nie będzie mnie już ranił. Niech pieprzą się wszyscy, którzy powiedzieli kiedykolwiek, że miłość jest najpiękniejszą rzeczą w życiu człowieka, bo ja jestem dowodem idealnym na to, że to zwykłe kłamstwa.
Odwróciłam się i skuliłam się w kącie balkonu. On zrobił to samo z drugim kątem.
*Livia
Na dworze zrobiło się już ciemno, a powietrze stało się chłodne. Miałam na sobie tylko zwiewną, białą sukienkę na ramiączkach, więc na moim ciele pojawiła się gęsia skórka. Zauważyłam, że szanowny pan Malik raczył wstać ze swojego miejsca i usiadł obok mnie nie zostawiając między nami żadnej wolnej przestrzeni. Co chwila otwierał usta próbując coś powiedzieć, jednak po chwili rezygnował i znów je zamykał. Zrobił to conajmniej pięć razy. Poczułam kolejny podmuch wiatru, a moje ciało się zatrzęsło. Reakcja była natychmiastowa. Na moich ramionach od razu znalazła się jego niebieska bejsbolówka.
- Po co właściwie tu przyszedłeś, co? Dałeś mi bluzę, nie wiem zaraz znowu będziesz się do mnie przystawiał, a potem zmienisz zdanie? - zapytałam łamiącym głosem i rzuciłam mu złowrogie spojrzenie. Usłyszałam głośne westchnięcie. Chwycił moją dłoń mocno ściskając i zaplątując swoje palce na moich i zaczął mówić.
- Nie wiem od czego zacząć.. Nie wiedziałem, że ta rozmowa będzie taka trudna.. Na początek chce Ci powiedzieć, że nigdy nie chciałem Cię zranić, to wszystko mnie przerosło. Dobra, muszę to powiedzieć, kocham Cie, pewnie nie za bardzo w to wierzysz, ale nie przestałem nawet na chwilę. - wyznał.
- To wszystko? - zapytałam, bo mimo wszystko takie wyjaśnienia mnie nie zaspokoiły.
- Nie, nie.. Chce Ci to wyjaśnisz, posłuchasz mnie? - zapytał z nadzieją w oczach. Patrzył na mnie tak inaczej niż zwykle, był szczęśliwy, wreszcie nie widziałam tej złości, niepewności, był tego wszystkiego pewny, pewny, że mnie kocha?
- Czekam na to Zayn. Ale błagam Cię, pomyśl, zanim cokolwiek powiesz. - powiedziałam zdecydowanie.
- Odkąd tylko się tu pojawiłaś, wiedziałem, że nie zamierzam być tylko Twoim przyjacielem, chciałem Cię kochać, być z Tobą, być tylko dla Ciebie. Zresztą sama pamiętasz jaki byłem dla Ciebie na początku. Byłem szczęśliwy, kiedy wreszcie byliśmy razem, ale wtedy.. Wtedy zrobiłaś to co zrobiłaś. Nienawidziłem Cię za to, ale jednocześnie nie przestałem darzyć Cię mocnym uczuciem. Przez ten krótki czas zdążyłem Cię pokochać. Wtedy sam nie wiedziałem co mam zrobić. Chciałem się na Tobie zemścić, a potem wybaczyć? Tak, chyba tak chciałem, ale zawsze gdy mówiłem sobie 'ona się zmieniła, żałuje tego, teraz Twoja kolej, wróć do niej', dochodziło do zbliżenia i znowu w mojej głowie pojawiało się 3759402817 obaw, że znowu to zrobisz, że Harry będzie zawsze dla Ciebie kimś ważnym, ba, w końcu byłaś z nim po tym, jak zerwaliśmy. Olivia, Ty nie wiesz jak ja chciałem Ci wszystko zapomnieć, ale nie mogłem, coś mnie blokowało, jestem rozdarty, bo nie chcę Cie przecież ranić, kocham Cię, a mimo to zadałem Ci tyle bólu, powiedziałem Ci tyle 'miłych słów', a Ty dalej byłaś, nie zniechęcałaś się, potem Hazza wyjechał, niby droga wolna dla mnie, ale ja ciągle nie mogłem się przełamać, jeszcze mój wypadek, myślisz, że po co ja udawałem? Nie mogłem już dłużej wytrzymać bez Twoich pocałunków, bez Twojego dotyku, chciałem byś była blisko, Ty też cierpiałaś, widziałem to, chciałaś mi wszystko powiedzieć i powiedziałaś, a ja wciąż tego nie doceniałem, wciąż raniłem. I przedwczoraj, gdy już myślałem, że znów będziemy razem, znowu wróciły złe wspomienia i nie dałem rady. Ale ja nie chce bez Ciebie, teraz jestem pewien.. To co nie dawno powiedziałaś Livia.. Ja Cie tak przepraszam, nie zdawałem sobie sprawy, że aż tak Cię to boli. Chcę być z Tobą, dawać Ci szczęście, choć wiem, że już może być za późno. Nie wiem, co w tej chwili czujesz, ale na pewno nie chciałem doprowadzić Cię do takiego stanu. Kocham Cię bardzo... Naprawdę. Wierzysz mi? - spytał z nadzieją. Otarłam łzy wzruszenia, które mimowolnie leciały z moich oczu, jak oszalałe i po chwili namysłu odpowiedziałam.
- Ja Ci wierzę... To co powiedziałeś... To było naprawdę piękne, takie szczere, prawdziwe, ja też nie wiedziałam co czujesz, nigdy Cię nie zranię, musisz mi zaufać. Ja chcę być z Tobą, ale musisz mi obiecać, że teraz w tym momencie wszystko sobie wybaczamy i nie będziemy wracać do przeszłości, obiecujesz?
- Obiecuję. - powiedział ocierając moje łzy, które jak na złość nie chciały przestać lecieć i posłał mi najpiękniejszy uśmiech świata. Na ten widok i moje kąciki uniosły się ku górze. Nie mogę jeszcze w to uwierzyć, że niby teraz ma być już dobrze? Chyba na to wygląda.
- No już, nie patrz tak na mnie, pocałuj mnie w końcu! - jęknął prosząco Mulat ukazując swoje białe ząbki.
- Najpierw musisz mnie złapać. - rzuciłam chytrze i szybko wstałam z miejsca i zaczęłam uciekać przed Malikiem, który z lekkiem pomrukiem niezadowolenia zaczął mnie gonić. Zwinnie wymykałam mu się z rąk przez dobre 5 minut, gdy bezszczelnie zagonił mnie do rogu i zagrodził drogę. Oparł ręcę o ścianę jedną z prawej strony mojego ciała, a drugą po lewej stronie. Pochylił się nade mną i dotknął swoim nosem mojego.
- I co teraz, hym? - spytał zwycięskim głosem.
- Teraz jestem tylko Twoja. - powiedziałam nieświadomie zagryzając dolną wargę. Jego ręce powędrowały na moją talię i docisnęły moje ciało do jego. Zawinęłam ręce na jego szyji i po chwili droczenia się z nim, pozwoliłam, aby jego usta znalazły się na moich. Całowaliśmy się bardzo łapczywie, jego ręce przeniosły się pod moje podśladki, a następnie szybkim ruchem uniosły mnie do góry i posadziły na barierce. Oplotłam go nogami w pasie i rozchyliłam usta pozwalając, aby język Zayna się w nich znalazł. Już po chwili toczyliśmy wojnę o dominację. Przenieśliśmy się na ziemię, jako że to było bezpieczniejsze miejsce niż barierka i kontynuowaliśmy swoje poczynania. Oderwałam się od niego na chwilę, aby złamać oddech, a on w tym czasie zdjął ze mnie swoją bluzę i włożył swoje ręce pod moją sukienkę. Czułam jego dotyk w każdym miejscu, co sprawiało mi dużą przyjemość. Wyjęłam jego ręce i zdjęłam z niego koszulkę. Zrozumiał, co ma robić, bo już po chwili byłam w samej bieliźnie, zresztą tak samo jak on. Po kolejnej chwili byliśmy zupełnie nadzy, a Zayn całował dosłownie każdą część mojego ciała. Chciał już we mnie wejść, ale zatrzymałam go.
- Nie chcesz tego? - zapytał poważnie.
- Chcę, tylko bo ja um.. jestem dziewicą... - wyznałam zawstydzona
- Jak to, ale przecież Harry.. To wy nie...? - spytał zdziwiony.
- Nie... Z Harrym tylko się całowałam. - przyznałam, a na twarzy Malika pojawił się ogromny uśmiech.
- To dużo zmienia. - powiedział.
- Możemy kontynuować to co zaczęliśmy? - powiedziałam nieśmiało.
- Hej, nie masz się czego wstydzić. Jestem, dumny z tego, że będę Twoim pierwszym i mam nadzieję ostatnim chłopakiem w tych sprawach. - powiedział, a widząc mój uśmiech, wpił się w moje usta, a następnie całował moje ciało z jeszcze większym uczuciem. W końcu we mnie wszedł, był bardzo delikatny i cały czas spoglądał na mnie, chcąc się upewnić, że nie robi nic, co sprawia mi ból. Stopniowo poruszał się szybciej i szybciej, sprawiając mi, jak i sobie przyjemność. Po wszystkim posadził mnie na sobie okrakiem i przytulił do swojego ciepłego ciała. Obydwoje głośno oddychaliśmy.
- Dziękuję. - powiedziałam.
- Nie masz za co, byłaś wspaniała, to ja Ci dziękuję kochanie. - powiedział i pocałował mnie czule w czoło. Siedzieliśmy tak przytuleni jakąś godzinę, gdy zorientowałam się, że jest już jasno i zapewne niedługo wrócą nasi przyjaciele.
- Lepiej się ubierzmy. - zauważyłam.
- Masz rację. - odpowiedział Zayn z lekkim rumieńcem.
- Nie mogę uwierzyć, że zrobiliśmy to na balkonie. - przyznałam.
- W sumie, to każdy mógł nas zobaczyć. - odpowiedział Malik.
- Ej! - powiedziałam urażona.
- Żartuję przecież, a swoją drogą pięknie wyglądasz. - powiedział uśmiechając się słodko.
- Przecież jestem naga. - zauważyłam zdziwiona.
- No właśnie. - odpowiedział uroczo.
- Ty zboczeńcu! - rzuciłam oskarżycielsko, po czym obydwoje ze śmiechem zaczeliśmy się ubierać. Gdy już to zrobiliśmy, na balkonie pojawiła się Blair z dziwnym wyrazem twarzy.
- Udana noc prawda? - zapytała chichocząc.
- Co masz na myśli? - zapytałam czerwieniąc się na myśl o tym, co się działo.
- Hym... Jakby to powiedzieć, byliśmy cały czas w domu, no i nie narzekaliśmy na widoki. - powiedziała po czym wybuchła niepohamowanym śmiechem. W tym momencie jedyne, czego chciałam, to zapadnięcie się pod ziemię, ale w tym momencie przyszedł do mnie mój ukochany i przytulił mnie, a następnie muskając moje ucho szepnął:
- Jestem pewiem, że zazdroszczą nam takiej nocy, a mi takiej kobiety jak Ty.
- Kocham Cię. - szepnęłam.
- Ja też Cię kocham. - odpowiedział i chwytając moją dłoń wprowadził mnie do naszego apartamentu.
- Uuuu idą nasze nocne gwiazdy. - zaśmiał się Niall, ale Zayn od razu rzucił mu ostżegawcze spojrzenie.
- Spokojnie, nie pozwoliłyśmy naszym mężczyznom Was podglądać, od razu jak zaczęło się coś między Wami dziać, zabrałyśmy ich z Blair do naszych pokoi. - uspokoiła nas Danielle.
- Dziękuję. - powiedziałam z uśmiechem zaciskając mocniej swoją dłoń na dłoni Zayna.
- A tak w ogóle to gratuluję i no jestem strasznie szczęśliwa, że Wam się udało! - powiedziała i nas przytuliła.
- My też jesteśmy z Was dumni. - powiedział Liam z Niallem i po chwili oni też się na nas rzucili. Byłam najszczęśliwszym człowiekiem na świecie.
Cześć Wam. Nie wiem, jak Wam, ale mi się ten rozdział strasznie podoba, jedyne co, to przepraszam Was, ale nie umiem opisywać scen erotycznych, a poza tym nie chciałam tego jakoś dokładnie opisywać, żeby nie zrobi z tego rozdziału +18. Mam nadzieję, że jesteście szczęśliwi, że do siebie wrócili, bo ja strasznie się cieszę (tak wiem, to moje opowiadanie i to ja ich ze sobą znowu spyknęłam). Oczywiście akcja się na tym nie zakończy, ponieważ musi się jeszcze sporo rzeczy powyjaśniać, w każdym razie dziękuję Wam za wszystko i przepraszam, że dopiero teraz, ale dopiero dziś wróciłam (:
Jeszcze jedna sprawa, pamiętacie tego bloga?
http://i-want-to-live-a-normal-life.blogspot.com/
Postanowiłam, że będę go pisać, ponieważ mam na niego pomysł, a są wakację, więc czas się znajdzie, niestety nie w tym, ale w przyszłym tygodniu znowu wyjeżdżam, tym razem z rodziną na tydzień, ale przed tym postaram się dodać chociaż na tym blogu jakiś rozdział.
Kolejna sprawa, pod poprzednim rozdziałem, jakaś dziewczyna w komentarzu napisała zapowiedź swojego bloga i link do niego. Było tam tylko to, żadnej opini o rozdziale. Od razu usunęłam ten kometarz i będę tak robiła zawsze, bo mój blog to nie jest miejsce na jakieś reklamy. Oczywiście nie mam nic za złe osobom, które czytają mojego bloga, a w swoim komentarzu pod opinią, zostawią link do siebie, bo ja nawet wchodzę w ich blogi, ale takie coś, że ktoś nawet nie przeczytał nigdy zdania na moim blogu, tylko chamsko się zareklamował, będę od razu usuwać. Poprostu sobie tego nie życzę.
W każdym razie dziękuję wszystkim moim kochanym czytelnikom, którzy naprawdę czytają moje bloga i proszę, żeby nie zapomnieli skomentować również tego rozdziału, bo jest to dla mnie naprawdę bardzo ważne c:
*Przepraszam za ewentualne błędy.
- Ja Ci wierzę... To co powiedziałeś... To było naprawdę piękne, takie szczere, prawdziwe, ja też nie wiedziałam co czujesz, nigdy Cię nie zranię, musisz mi zaufać. Ja chcę być z Tobą, ale musisz mi obiecać, że teraz w tym momencie wszystko sobie wybaczamy i nie będziemy wracać do przeszłości, obiecujesz?
- Obiecuję. - powiedział ocierając moje łzy, które jak na złość nie chciały przestać lecieć i posłał mi najpiękniejszy uśmiech świata. Na ten widok i moje kąciki uniosły się ku górze. Nie mogę jeszcze w to uwierzyć, że niby teraz ma być już dobrze? Chyba na to wygląda.
- No już, nie patrz tak na mnie, pocałuj mnie w końcu! - jęknął prosząco Mulat ukazując swoje białe ząbki.
- Najpierw musisz mnie złapać. - rzuciłam chytrze i szybko wstałam z miejsca i zaczęłam uciekać przed Malikiem, który z lekkiem pomrukiem niezadowolenia zaczął mnie gonić. Zwinnie wymykałam mu się z rąk przez dobre 5 minut, gdy bezszczelnie zagonił mnie do rogu i zagrodził drogę. Oparł ręcę o ścianę jedną z prawej strony mojego ciała, a drugą po lewej stronie. Pochylił się nade mną i dotknął swoim nosem mojego.
- I co teraz, hym? - spytał zwycięskim głosem.
- Teraz jestem tylko Twoja. - powiedziałam nieświadomie zagryzając dolną wargę. Jego ręce powędrowały na moją talię i docisnęły moje ciało do jego. Zawinęłam ręce na jego szyji i po chwili droczenia się z nim, pozwoliłam, aby jego usta znalazły się na moich. Całowaliśmy się bardzo łapczywie, jego ręce przeniosły się pod moje podśladki, a następnie szybkim ruchem uniosły mnie do góry i posadziły na barierce. Oplotłam go nogami w pasie i rozchyliłam usta pozwalając, aby język Zayna się w nich znalazł. Już po chwili toczyliśmy wojnę o dominację. Przenieśliśmy się na ziemię, jako że to było bezpieczniejsze miejsce niż barierka i kontynuowaliśmy swoje poczynania. Oderwałam się od niego na chwilę, aby złamać oddech, a on w tym czasie zdjął ze mnie swoją bluzę i włożył swoje ręce pod moją sukienkę. Czułam jego dotyk w każdym miejscu, co sprawiało mi dużą przyjemość. Wyjęłam jego ręce i zdjęłam z niego koszulkę. Zrozumiał, co ma robić, bo już po chwili byłam w samej bieliźnie, zresztą tak samo jak on. Po kolejnej chwili byliśmy zupełnie nadzy, a Zayn całował dosłownie każdą część mojego ciała. Chciał już we mnie wejść, ale zatrzymałam go.
- Nie chcesz tego? - zapytał poważnie.
- Chcę, tylko bo ja um.. jestem dziewicą... - wyznałam zawstydzona
- Jak to, ale przecież Harry.. To wy nie...? - spytał zdziwiony.
- Nie... Z Harrym tylko się całowałam. - przyznałam, a na twarzy Malika pojawił się ogromny uśmiech.
- To dużo zmienia. - powiedział.
- Możemy kontynuować to co zaczęliśmy? - powiedziałam nieśmiało.
- Hej, nie masz się czego wstydzić. Jestem, dumny z tego, że będę Twoim pierwszym i mam nadzieję ostatnim chłopakiem w tych sprawach. - powiedział, a widząc mój uśmiech, wpił się w moje usta, a następnie całował moje ciało z jeszcze większym uczuciem. W końcu we mnie wszedł, był bardzo delikatny i cały czas spoglądał na mnie, chcąc się upewnić, że nie robi nic, co sprawia mi ból. Stopniowo poruszał się szybciej i szybciej, sprawiając mi, jak i sobie przyjemność. Po wszystkim posadził mnie na sobie okrakiem i przytulił do swojego ciepłego ciała. Obydwoje głośno oddychaliśmy.
- Dziękuję. - powiedziałam.
- Nie masz za co, byłaś wspaniała, to ja Ci dziękuję kochanie. - powiedział i pocałował mnie czule w czoło. Siedzieliśmy tak przytuleni jakąś godzinę, gdy zorientowałam się, że jest już jasno i zapewne niedługo wrócą nasi przyjaciele.
- Lepiej się ubierzmy. - zauważyłam.
- Masz rację. - odpowiedział Zayn z lekkim rumieńcem.
- Nie mogę uwierzyć, że zrobiliśmy to na balkonie. - przyznałam.
- W sumie, to każdy mógł nas zobaczyć. - odpowiedział Malik.
- Ej! - powiedziałam urażona.
- Żartuję przecież, a swoją drogą pięknie wyglądasz. - powiedział uśmiechając się słodko.
- Przecież jestem naga. - zauważyłam zdziwiona.
- No właśnie. - odpowiedział uroczo.
- Ty zboczeńcu! - rzuciłam oskarżycielsko, po czym obydwoje ze śmiechem zaczeliśmy się ubierać. Gdy już to zrobiliśmy, na balkonie pojawiła się Blair z dziwnym wyrazem twarzy.
- Udana noc prawda? - zapytała chichocząc.
- Co masz na myśli? - zapytałam czerwieniąc się na myśl o tym, co się działo.
- Hym... Jakby to powiedzieć, byliśmy cały czas w domu, no i nie narzekaliśmy na widoki. - powiedziała po czym wybuchła niepohamowanym śmiechem. W tym momencie jedyne, czego chciałam, to zapadnięcie się pod ziemię, ale w tym momencie przyszedł do mnie mój ukochany i przytulił mnie, a następnie muskając moje ucho szepnął:
- Jestem pewiem, że zazdroszczą nam takiej nocy, a mi takiej kobiety jak Ty.
- Kocham Cię. - szepnęłam.
- Ja też Cię kocham. - odpowiedział i chwytając moją dłoń wprowadził mnie do naszego apartamentu.
- Uuuu idą nasze nocne gwiazdy. - zaśmiał się Niall, ale Zayn od razu rzucił mu ostżegawcze spojrzenie.
- Spokojnie, nie pozwoliłyśmy naszym mężczyznom Was podglądać, od razu jak zaczęło się coś między Wami dziać, zabrałyśmy ich z Blair do naszych pokoi. - uspokoiła nas Danielle.
- Dziękuję. - powiedziałam z uśmiechem zaciskając mocniej swoją dłoń na dłoni Zayna.
- A tak w ogóle to gratuluję i no jestem strasznie szczęśliwa, że Wam się udało! - powiedziała i nas przytuliła.
- My też jesteśmy z Was dumni. - powiedział Liam z Niallem i po chwili oni też się na nas rzucili. Byłam najszczęśliwszym człowiekiem na świecie.
Cześć Wam. Nie wiem, jak Wam, ale mi się ten rozdział strasznie podoba, jedyne co, to przepraszam Was, ale nie umiem opisywać scen erotycznych, a poza tym nie chciałam tego jakoś dokładnie opisywać, żeby nie zrobi z tego rozdziału +18. Mam nadzieję, że jesteście szczęśliwi, że do siebie wrócili, bo ja strasznie się cieszę (tak wiem, to moje opowiadanie i to ja ich ze sobą znowu spyknęłam). Oczywiście akcja się na tym nie zakończy, ponieważ musi się jeszcze sporo rzeczy powyjaśniać, w każdym razie dziękuję Wam za wszystko i przepraszam, że dopiero teraz, ale dopiero dziś wróciłam (:
Jeszcze jedna sprawa, pamiętacie tego bloga?
http://i-want-to-live-a-normal-life.blogspot.com/
Postanowiłam, że będę go pisać, ponieważ mam na niego pomysł, a są wakację, więc czas się znajdzie, niestety nie w tym, ale w przyszłym tygodniu znowu wyjeżdżam, tym razem z rodziną na tydzień, ale przed tym postaram się dodać chociaż na tym blogu jakiś rozdział.
Kolejna sprawa, pod poprzednim rozdziałem, jakaś dziewczyna w komentarzu napisała zapowiedź swojego bloga i link do niego. Było tam tylko to, żadnej opini o rozdziale. Od razu usunęłam ten kometarz i będę tak robiła zawsze, bo mój blog to nie jest miejsce na jakieś reklamy. Oczywiście nie mam nic za złe osobom, które czytają mojego bloga, a w swoim komentarzu pod opinią, zostawią link do siebie, bo ja nawet wchodzę w ich blogi, ale takie coś, że ktoś nawet nie przeczytał nigdy zdania na moim blogu, tylko chamsko się zareklamował, będę od razu usuwać. Poprostu sobie tego nie życzę.
W każdym razie dziękuję wszystkim moim kochanym czytelnikom, którzy naprawdę czytają moje bloga i proszę, żeby nie zapomnieli skomentować również tego rozdziału, bo jest to dla mnie naprawdę bardzo ważne c:
*Przepraszam za ewentualne błędy.
piątek, 28 czerwca 2013
*Rozdział 5 (sezon II)*
- Zapomnimy? Co Ty gadasz? To co właściwie dla Ciebie było? Zabawa? - mówiłam coraz głośniejszym głosem, mając świadomość, że wszyscy słyszą. Dobrze, że byliśmy w prywatnym samolocie.
- Powiedzmy, że chwila słabości. - powiedział, na co dostał ode mnie silne uderzenie w twarz. Byłam straznie zdenerwowana, czułam, że robię się czerwona ze złości. Om patrzył tylko niewzruszony.
- Chwila słabości?! Żartujesz sobie?! Wiesz co, to jak następnym razem będziesz miał taką chwilę słabości, to idź do klubu, wynajmnij dziwkę i idź się z nią pieprzyć, a mnie zostaw w spokoju i przestań mi robić nadzieję! - wykrzyczłam ze łzami, zabrałam rzeczy i szybko pobiegłam na najdalsze miejsce, położyłam się na odydwu siedzieniach i dałam upust wszystkim emocjom poprzez gęsto spływające łzy. Byłam strasznie zraniona, nikt mnie tak jeszcze nie potraktował, to strasznie bolało. Słyszałam jakieś głosy, ale w tym momencie nic do mnie nie dochodziło.
~*~
*Livia
- Olivia, wstawaj, już jesteśmy! - usłyszałam wołanie, a następnie poczułam mocne szturchnięcia. Podniosłam się z jakże wygodnych siedzeń samolotowych i spojrzałam zaspanymi oczami na radosną twarz Blair. Chwyciłam się ręką za mocno obolałą głowę i zabierając swoje rzeczy, wyszłam razem z innymi z samolotu. Jeżeli chodzi o to co si wydarzyło, to wczoraj wszystko przemyślałam. Postanowiłam, że jeżeli Zayn naprawdę tego chce, to nie będę mu wchodziła w drogę. Przyjechałam tu, żeby odpocząć, więc nie zamierzam się na pewno nad sobą użalać. Co ma być to będzie.
~*~
- To jest nasz hotel? - zapytałam z podziwem patrząc na baseny, bary i całe podwórko hotelu. Po obejściu go dookoła, udaliśmy się do drzwi głównych, nad którymi widniał ogromny, złoty napis 'Hotel Hilton', a pod nim pięć złotych gwiazdek. No no, Horan się naprawdę postarał.
Udaliśmy się do recepcji, po klucz do pokoju. Wszyscy mieliśmy wspólny apartament, który był rozdzielony na trzy oddzielne pokoje. W każdym po jednym, dużym dwuosobowym łóżku, Rozłożenie było oczywiste: Liam z Danielle, Blair z Niallem i ja z Zaynem. Dlaczego tak? Otóże Horan po sytuacji, jaką widzieli z nami w salonie, uznał, że jesteśmy znowu razem i zamówił nam wspólne łóżko. Nie chcieliśmy już robić problemu, no bo w końcu przecież się nie zjemy... Raczej.
Nasz apartamet znajdował się na ostatnim, trzydziestym piętrze i posiadał niewielki, ale uroczy balkon. Po wjechaniu windą, każdy rozdzielił się do przydzielonych pokoji. Ja uczyniłam to samo. W środku był już Zayn.
- Spię od strony okna. - zaznaczyłam przy wejściu.
- Nie, ja tam śpię, byłem tu pierwszy. - powiedział spokojnie Malik, ale kłótnia wisiała w powietrzu.
- A wiesz co, już mi się odechciało tej strony. Weż sobie ją. Tylko mam jeszcze prośbę. Nie przyprowadzaj z łaski swojej żadnych lasek na noc. - syknęłam zła. Zayn zrobił zdziwioną minę, jednak po chwili pewnie odpowiedział.
- No przestań, nie bez powodu mam przecież pokój z Tobą. - rzucił złośliwie.
- Nie jestem Twoją dziwką, rozumiesz?! I nie obchodzi mnie, czy powiedziałeś to dla żartów czy nie, po prostu nie życzę sobie takiego traktowania, a jeżeli nie zamierzasz tego zmieniać, to możesz się stąd wynosić już teraz! - krzyknęłam.
- Ej ej ej, przestańcie się drzeć, słychać Was w całym hotelu! - zdenerwował się Horan. W tym momencie Blair szepnęła mu coś na ucho, a on tylko przytaknął i wyszli obydwoje. Czułam, że atmosfera jest napięta, więc zabrałam paczkę papierosów i wyszłam na balkon. Był już wieczór. Widok był śliczny: ocean, plaża, bawiący się ludzie, zakochane pary... Ech jak ja im zazdroszczę tego szczęścia.. Odpaliłam papierosa i powoli zaciągałam się dymem.
- Po co mnie wołałaś? - wyrwał mnie z przemyśleń suchy głos Mulata.
- Ja Cie nie wołałam. - odpowiedziałam zdziwiona. Odruchowo spojrzęliśmy w stronę drzwi, tam stała już Blair.
- Tak więc, dopóki się nie pogodzicie, to będziecie tu siedzieć, my idziemy na imprezę, a i macie tu jakieś jedzenie, pa. - powiedziała rzucając nam jakiś koszyk i szybko zamknęłą drzwi na klucz. To to świetnie.
- I widzisz co zrobiłaś? - zapytał zły Mulat.
- Serio? Nawet o to będziesz mnie obwiniać? Zresztą, czego ja się po Tobie mogę spodziewać... Jesteś okropny Zayn, wiesz? Dobrze, rozumiem, zdradziłam Cię, ale czy to znaczy, że teraz do końca życia będziesz mnie traktować, jak bezuczuciową dziwkę, którą można tylko wykorzystać, a następnie wyrzywać się i obrażać? - spytałam z wyrzutem. Po raz pierwszy zdecydowałam się na taką szczerość. Zayn najwyraźniej nie takiej odpowiedzi się spodziewał, bo nic nie odpowiadał, a jego twarz wyrażała zdziwienie.
- Naprawdę tak to wszystko odbierasz? - zapytał po dłuższej chwili ciszy.
- Tak, dokładnie tak. - odpowiedziałam stanowczo.
- Nie wiem co mam Ci teraz powiedzieć, to wszystko wymknęło się spod kontroli. - powiedział.
- Wszystko, czyli co?
- Ta sytuacja, moje uczucia, Ty, zespół. To nie miało tak być. Chciałem się zemścić, ale z drugiej strony chciałem, żeby było jak dawniej, ale potem ta sytuacja z Perrie... PRzepraszam, że Ci nie uwierzyłem od razu. - wyznał.
- Nawet nie wiesz, ile to dla mnie znaczy. - powiedziałam, po czym rzuciłam mu się w objęcia. Po chwili zaczęłam go namiętnie całować. Po chwili on również zaczął odwzajemniać pocałunek. Już myślałam, że jego słowo znaczą to, że chce, żeby naprawdę było jak dawniej, ale on nagle oderwał się ode mnie.
- Nie mogę. - szepnął ze smutkiem. Napełniło mnie wtedy okropnie uczucie. Żal zalał całe moje ciało. Postanowiłam powiedzieć wszystko, co czuję. Teraz nie mam już nic do starcenia.
- Znowu to robisz... Ile jeszcze razy mnie tak zostawisz? Zastanów się, co powiedziałeś przed chwilą, a co robisz teraz.. Niszczysz mnie Zayn. Przez ten cały czas odrywasz mi po kawałku serca. Kocham Cię całą sobą, a Ty ciągle dajesz mi nadzieję, że już będzie dobrze, a potem tak po prostu zmieniasz zdanie. Może masz rację, nie rozumiem tego, ale w takim razie wytłumacz mi, wytłumacz mi, dlaczego moja miłość do Ciebie musi tak boleć, dlaczego przez Ciebie, muszę wylewać codziennie w poduszkę hektolitry łez? Chciałeś zemsty? Oj uwierz mi, że już dawno jej dokonałeś, teraz po prostu rozpierdalasz mnie od środka, czuję się, jakbyś miał guzik do bomby, która jest we mnie i w każdym momencie możesz go nacisnąć i po prostu mnie zniszczysz, zresztą już to zrobiłeś. Zrobiłeś to przed chwilą, zrobiłeś to wczoraj, robisz to codziennie. Codziennie wybucha we mnie kolejna bomba, ale wiesz co? Ja kolejnej bomby już nie zniosę, więc jeżeli masz w sobie choć odrobinę uczuć, to przestań mnie wreszcie ranić i po prostu zniknij, albo zostaw mnnie w spokoju, bo na to, żebyś mnie pokochał nie ma już żadnych szans. - wyznałam nie zwracając uwagi na strumienie łez spływające po mojej twarzy. Spojrzałam na niego. Patrzył na mnie z taką pustką, z takim smutkiem, żalem. Ale to nic już nie zmieni. Ja chcę mieć sprawę jasną. Z mojej strony to wszystko, teraz jego kolej. Mam nadzieję, że nie będzie mnie już ranił. Niech pieprzą się wszyscy, którzy powiedzieli kiedykolwiek, że miłość jest najpiękniejszą rzeczą w życiu człowieka, bo ja jestem dowodem idealnym na to, że to zwykłe kłamstwa.
Odwróciłam się i skuliłam się w kącie balkonu. On zrobił to samo z drugim kątem.
~*~
- To jest nasz hotel? - zapytałam z podziwem patrząc na baseny, bary i całe podwórko hotelu. Po obejściu go dookoła, udaliśmy się do drzwi głównych, nad którymi widniał ogromny, złoty napis 'Hotel Hilton', a pod nim pięć złotych gwiazdek. No no, Horan się naprawdę postarał.
Udaliśmy się do recepcji, po klucz do pokoju. Wszyscy mieliśmy wspólny apartament, który był rozdzielony na trzy oddzielne pokoje. W każdym po jednym, dużym dwuosobowym łóżku, Rozłożenie było oczywiste: Liam z Danielle, Blair z Niallem i ja z Zaynem. Dlaczego tak? Otóże Horan po sytuacji, jaką widzieli z nami w salonie, uznał, że jesteśmy znowu razem i zamówił nam wspólne łóżko. Nie chcieliśmy już robić problemu, no bo w końcu przecież się nie zjemy... Raczej.
Nasz apartamet znajdował się na ostatnim, trzydziestym piętrze i posiadał niewielki, ale uroczy balkon. Po wjechaniu windą, każdy rozdzielił się do przydzielonych pokoji. Ja uczyniłam to samo. W środku był już Zayn.
- Spię od strony okna. - zaznaczyłam przy wejściu.
- Nie, ja tam śpię, byłem tu pierwszy. - powiedział spokojnie Malik, ale kłótnia wisiała w powietrzu.
- A wiesz co, już mi się odechciało tej strony. Weż sobie ją. Tylko mam jeszcze prośbę. Nie przyprowadzaj z łaski swojej żadnych lasek na noc. - syknęłam zła. Zayn zrobił zdziwioną minę, jednak po chwili pewnie odpowiedział.
- No przestań, nie bez powodu mam przecież pokój z Tobą. - rzucił złośliwie.
- Nie jestem Twoją dziwką, rozumiesz?! I nie obchodzi mnie, czy powiedziałeś to dla żartów czy nie, po prostu nie życzę sobie takiego traktowania, a jeżeli nie zamierzasz tego zmieniać, to możesz się stąd wynosić już teraz! - krzyknęłam.
- Ej ej ej, przestańcie się drzeć, słychać Was w całym hotelu! - zdenerwował się Horan. W tym momencie Blair szepnęła mu coś na ucho, a on tylko przytaknął i wyszli obydwoje. Czułam, że atmosfera jest napięta, więc zabrałam paczkę papierosów i wyszłam na balkon. Był już wieczór. Widok był śliczny: ocean, plaża, bawiący się ludzie, zakochane pary... Ech jak ja im zazdroszczę tego szczęścia.. Odpaliłam papierosa i powoli zaciągałam się dymem.
- Po co mnie wołałaś? - wyrwał mnie z przemyśleń suchy głos Mulata.
- Ja Cie nie wołałam. - odpowiedziałam zdziwiona. Odruchowo spojrzęliśmy w stronę drzwi, tam stała już Blair.
- Tak więc, dopóki się nie pogodzicie, to będziecie tu siedzieć, my idziemy na imprezę, a i macie tu jakieś jedzenie, pa. - powiedziała rzucając nam jakiś koszyk i szybko zamknęłą drzwi na klucz. To to świetnie.
- I widzisz co zrobiłaś? - zapytał zły Mulat.
- Serio? Nawet o to będziesz mnie obwiniać? Zresztą, czego ja się po Tobie mogę spodziewać... Jesteś okropny Zayn, wiesz? Dobrze, rozumiem, zdradziłam Cię, ale czy to znaczy, że teraz do końca życia będziesz mnie traktować, jak bezuczuciową dziwkę, którą można tylko wykorzystać, a następnie wyrzywać się i obrażać? - spytałam z wyrzutem. Po raz pierwszy zdecydowałam się na taką szczerość. Zayn najwyraźniej nie takiej odpowiedzi się spodziewał, bo nic nie odpowiadał, a jego twarz wyrażała zdziwienie.
- Naprawdę tak to wszystko odbierasz? - zapytał po dłuższej chwili ciszy.
- Tak, dokładnie tak. - odpowiedziałam stanowczo.
- Nie wiem co mam Ci teraz powiedzieć, to wszystko wymknęło się spod kontroli. - powiedział.
- Wszystko, czyli co?
- Ta sytuacja, moje uczucia, Ty, zespół. To nie miało tak być. Chciałem się zemścić, ale z drugiej strony chciałem, żeby było jak dawniej, ale potem ta sytuacja z Perrie... PRzepraszam, że Ci nie uwierzyłem od razu. - wyznał.
- Nawet nie wiesz, ile to dla mnie znaczy. - powiedziałam, po czym rzuciłam mu się w objęcia. Po chwili zaczęłam go namiętnie całować. Po chwili on również zaczął odwzajemniać pocałunek. Już myślałam, że jego słowo znaczą to, że chce, żeby naprawdę było jak dawniej, ale on nagle oderwał się ode mnie.
- Nie mogę. - szepnął ze smutkiem. Napełniło mnie wtedy okropnie uczucie. Żal zalał całe moje ciało. Postanowiłam powiedzieć wszystko, co czuję. Teraz nie mam już nic do starcenia.
- Znowu to robisz... Ile jeszcze razy mnie tak zostawisz? Zastanów się, co powiedziałeś przed chwilą, a co robisz teraz.. Niszczysz mnie Zayn. Przez ten cały czas odrywasz mi po kawałku serca. Kocham Cię całą sobą, a Ty ciągle dajesz mi nadzieję, że już będzie dobrze, a potem tak po prostu zmieniasz zdanie. Może masz rację, nie rozumiem tego, ale w takim razie wytłumacz mi, wytłumacz mi, dlaczego moja miłość do Ciebie musi tak boleć, dlaczego przez Ciebie, muszę wylewać codziennie w poduszkę hektolitry łez? Chciałeś zemsty? Oj uwierz mi, że już dawno jej dokonałeś, teraz po prostu rozpierdalasz mnie od środka, czuję się, jakbyś miał guzik do bomby, która jest we mnie i w każdym momencie możesz go nacisnąć i po prostu mnie zniszczysz, zresztą już to zrobiłeś. Zrobiłeś to przed chwilą, zrobiłeś to wczoraj, robisz to codziennie. Codziennie wybucha we mnie kolejna bomba, ale wiesz co? Ja kolejnej bomby już nie zniosę, więc jeżeli masz w sobie choć odrobinę uczuć, to przestań mnie wreszcie ranić i po prostu zniknij, albo zostaw mnnie w spokoju, bo na to, żebyś mnie pokochał nie ma już żadnych szans. - wyznałam nie zwracając uwagi na strumienie łez spływające po mojej twarzy. Spojrzałam na niego. Patrzył na mnie z taką pustką, z takim smutkiem, żalem. Ale to nic już nie zmieni. Ja chcę mieć sprawę jasną. Z mojej strony to wszystko, teraz jego kolej. Mam nadzieję, że nie będzie mnie już ranił. Niech pieprzą się wszyscy, którzy powiedzieli kiedykolwiek, że miłość jest najpiękniejszą rzeczą w życiu człowieka, bo ja jestem dowodem idealnym na to, że to zwykłe kłamstwa.
Odwróciłam się i skuliłam się w kącie balkonu. On zrobił to samo z drugim kątem.
'Gdy nie otrzymamy miłości,jesteśy zranieni.
Gdy nie dajemy miłości,okaleczamy.'
Gdy nie dajemy miłości,okaleczamy.'
Przyznam szczerze, że płakałam pisząc ten rozdział, no cóż nie należy on do wesołych. W następnym będzie oczywiście ciąg dalszy i obiecuje, że będzie ciekawy, mam nadzieję, że może dzięki następnemu trochę zrozumiecie Zayna, bo jego zachowanie nie jest przecież bez przyczyny. Ja na przykład świetnie go rozumiem.
Pytaliście się co z Harry'm. Nie bójcie się, wróci. Ja mam wszystko zaplanowane, już nie długo znów zawita w moim blogu (:
Ktoś pytał, czy będę dodawać rozdziały częściej w wakacje. Owszem, będę, ale nie wtedy, gdy gdzieś wyjadę. Niestety w przyszłym tygodniu taka sytuacja będzie, ponieważ jadę do babci, oczywiście będę odwiedzać bloga, ale nie będę miała czasu napisać rozdziału, bo nie jadę tam sama (: Także niestety następny rozdział pojawi się najwcześniej w następny piątek, ale w nocy.
W tym czasie komentujcie, ale kochani, okażcie więcej wyrozumiałości dla Malika, ja osobiście go uwielbiam <3
Dziękuję, że dodajecie się do obserwatorów, że komentujecie, że Was przybywa i mam nadzieję, że ten rozdział też ocenicie. Jak myślicie, co Wasza Weronika wymyśli w kolejnych rozdziałach? C:
Btw wiem, że krótki i mogły być błędy oraz literówki, ale nie sprawdzałam, chciałam szybko dodać, bo wiem, że czekacie :33
poniedziałek, 24 czerwca 2013
*Rozdział 4 (sezon II)*
Dawno tak dobrze się razem nie bawiliśmy. Zauważyłam, że chłopak mi się przygląda, więc również się na niego spojrzałam i uśmiechnęłam. On jednak zaczął się do mnie przybliżać...
*Livia
Czułam jego przyśpieszony oddech na mojej twarzy. Delikatnie odchyliłam się do tyłu i przymknęłam oczy. I wtedy to się stało. Poczułam jak jego miękkie wargi delikatnie dotykają moje. Mimowolnie zadrżałam. Tyle na to czekałam. Od razu zaczęłam odwzajemniać pocałunek, a już po chwili wplotłam palce w jego bujne czarne włosy. Z sekundy na sekunde pocałunek stawał się coraz bardziej namiętny, rozchyliłam usta pozwalając tym samym, aby język Zayna wsunął się do moich ust. Zaczęliśmy walczyć o dominacje. Co jakiś czas ciągnęłam go za włosy, natomiast jego ręce bładziły pod moją koszulką. Oplotłam go nogami w pasie i zwinnym ruchem przekręciłam się tak, że leżałam na nim okrakiem i obdarowywałam coraz to gorętszymi pocałunkami. W końcu pozbawił mnie koszulki, a następnie zaczął majstrować przy zapięciu od stanika, niestety wtedy stało się coś, czego się nie spodziewaliśmy.
- Yyyy przepraszam? - powiedział Liam z otwartą ze zdziwienia buzią. Za nim stała Danielle, której mina była bardzo podobna.
- To nie to co myślicie, to znaczy yy.. ee no my, no wiecie, no ten idę spać. - wydukałam, po czym z burakiem na twarzy zeszłam z równie zawstydzonego Mulata i zebrałam z dywanu moją bluzkę. Po chwili Malik również wstał i udał się w kierunku schodów delikatnie chichocząc pod nosem. Szybko pomknęłam za nim i niby przypadkowo szłam koło niego. Niestety nic nie zrobił, oboje udaliśmy się do swoich pokoi, jednak ja miałam w głowie jeszcze jednek chtry plan. Szybko chwyciłam pudełko z papierosami i zapalniczkę, a następnie pobiegłam na balkon, który dziele z Mulatem. Kiedy weszłam kąciki moich ust uniosły się ku górze. Ach jak ja go dobrze znam, już tam stał i palił. Kiedy mnie zobaczył mocno zaciągnął się szlugiem, a następnie pociągnął mnie do siebie za rękę i wpił się w moje rozgrzane od poprzednich pocałunków wargi, wpuszczając tym samym dym do moich ust.
Po chwili oderwał ode mnie usta i mocno do siebie przytulił całując moją głowę.
- Dobranoc. - szepnął i oddalił się w drzwiach swojego pokoju. Zrobiłam to samo.
~*~
- Możecie się ruszyć, zaraz się spóźnimy no! - krzyczałam na chłopaków, którzy jak zwykle wstali za późno, zresztą Blair wcale nie była od nich lepsza, tylko Danielle wstała razem ze mną i pomogła mi naszykować śniadanie,zrobić kanapki na drogę i takie tam.
- No już idzimy, nie drzyj się kobieto! - burknął obrażonym głosem Niall. Podeszłam do niego i pstryknęłam palcami w ucho.
- No już nie obrażaj się. - powiedziałam i go przytuliłam.
- Yhym. - odkrząknęła Blair, na co wszyscy się zaśmiali.
- Ty też chodź. - uśmiechął się blondynek.
- Dobra starczy tego przytulania, taksówka po nas przyjechała. - zarządziła Danielle, a my tylko skinęliśmy główami i zabierając ze sobą torby ruszyliśmy do auta.
~*~
Na lotnisku było bardzo mało ludzi, zdziwiły mnie to. Po raz pierwszy widziałam go w takiej odsłonie. Wreszcie zobaczyłam jak oono właściwie wygląda.
- Yyyy przepraszam? - powiedział Liam z otwartą ze zdziwienia buzią. Za nim stała Danielle, której mina była bardzo podobna.
- To nie to co myślicie, to znaczy yy.. ee no my, no wiecie, no ten idę spać. - wydukałam, po czym z burakiem na twarzy zeszłam z równie zawstydzonego Mulata i zebrałam z dywanu moją bluzkę. Po chwili Malik również wstał i udał się w kierunku schodów delikatnie chichocząc pod nosem. Szybko pomknęłam za nim i niby przypadkowo szłam koło niego. Niestety nic nie zrobił, oboje udaliśmy się do swoich pokoi, jednak ja miałam w głowie jeszcze jednek chtry plan. Szybko chwyciłam pudełko z papierosami i zapalniczkę, a następnie pobiegłam na balkon, który dziele z Mulatem. Kiedy weszłam kąciki moich ust uniosły się ku górze. Ach jak ja go dobrze znam, już tam stał i palił. Kiedy mnie zobaczył mocno zaciągnął się szlugiem, a następnie pociągnął mnie do siebie za rękę i wpił się w moje rozgrzane od poprzednich pocałunków wargi, wpuszczając tym samym dym do moich ust.
Po chwili oderwał ode mnie usta i mocno do siebie przytulił całując moją głowę.
- Dobranoc. - szepnął i oddalił się w drzwiach swojego pokoju. Zrobiłam to samo.
~*~
- Możecie się ruszyć, zaraz się spóźnimy no! - krzyczałam na chłopaków, którzy jak zwykle wstali za późno, zresztą Blair wcale nie była od nich lepsza, tylko Danielle wstała razem ze mną i pomogła mi naszykować śniadanie,zrobić kanapki na drogę i takie tam.
- No już idzimy, nie drzyj się kobieto! - burknął obrażonym głosem Niall. Podeszłam do niego i pstryknęłam palcami w ucho.
- No już nie obrażaj się. - powiedziałam i go przytuliłam.
- Yhym. - odkrząknęła Blair, na co wszyscy się zaśmiali.
- Ty też chodź. - uśmiechął się blondynek.
- Dobra starczy tego przytulania, taksówka po nas przyjechała. - zarządziła Danielle, a my tylko skinęliśmy główami i zabierając ze sobą torby ruszyliśmy do auta.
~*~
Na lotnisku było bardzo mało ludzi, zdziwiły mnie to. Po raz pierwszy widziałam go w takiej odsłonie. Wreszcie zobaczyłam jak oono właściwie wygląda.
Pewnie 'podziwiałabym' je dłużej, ale w głośnikach rozbrzmiał miły głos informujący, że pasażerowie prywatnego samolotu (tu wypowiedziała jakąś nazwę, której nie umiem powtórzyć) są proszeni tu i tu.
Już po chwili byliśmy na odpowiednim miejscu i po kontroli i zapakowaniu bagaży udaliśmy się do środka samolotu. Miejsc było sporo, ale woleliśmy usiąść, że tak powiem w kupie. Ponieważ miejsca były podzielone po dwie osoby, to Niall usiadł z Blair, Liam z Danielle, a mi został Zayn. Pomyślałam, że po wczorajszym wieczorze będzie to idealne wyjście, jednak kiedy tylko się dosiadłam, on wsadził słuchawki w uszy i odwrócił głowę w stronę okna. Zrobiło mi się jakoś dziwnie, nie wiedziałam co mam zrobić. W pierwszej chwili miałam to zignorować, ale wolałam załatwić to tu i teraz.
- Yyy Zayn? - powiedziałam szturchając go w ramię. Za pierwszym razem się nie ruszył, ale panęłam go drugi raz, lecz o wiele mocniej i poskutkowało.
- Ała! - pisnął zły.
- Trzeba było nie udawać głuchego. - odburknęłam zirytowana.
- O co Ci znowu chodzi? - zapytał zdziwiony.
- Mi?! To może Ty m powiedz, co Ty w ogóle robisz. Wczoraj wydawało mi się, że... - zaczęłam z uśmiechem na myśl o tym, co było wzoraj.
- To źle Ci się wydawało. Przemyślałem wszystko i lepiej będzie, jak o tym zapomnimy. - powiedział z powagą.
- Zapomnimy? Co Ty gadasz? To co właściwie dla Ciebie było? Zabawa? - mówiłam coraz głośniejszym głosem, mając świadomość, że wszyscy słyszą. Dobrze, że byliśmy w prywatnym samolocie.
- Powiedzmy, że chwila słabości. - powiedział, na co dostał ode mnie silne uderzenie w twarz. Byłam straznie zdenerwowana, czułam, że robię się czerwona ze złości. Om patrzył tylko niewzruszony.
- Chwila słabości?! Żartujesz sobie?! Wiesz co, to jak następnym razem będziesz miał taką chwilę słabości, to idź do klubu, wynajmnij dziwkę i idź się z nią pieprzyć, a mnie zostaw w spokoju i przestań mi robić nadzieję! - wykrzyczłam ze łzami, zabrałam rzeczy i szybko pobiegłam na najdalsze miejsce, położyłam się na odydwu siedzieniach i dałam upust wszystkim emocjom poprzez gęsto spływające łzy. Byłam strasznie zraniona, nikt mnie tak jeszcze nie potraktował, to strasznie bolało. Słyszałam jakieś głosy, ale w tym momencie nic do mnie nie dochodziło.
'Kochać kogoś, a później stracić, to jak kupić szczęście i łzami zapłacić
Łzy nie są oznaką słabości
.. Łzy są kroplami krwi duszy...'
Łzy nie są oznaką słabości
.. Łzy są kroplami krwi duszy...'
:)) Cześć Wam. Tak jak mówiłam, rozdział jest szybciej, w ogóle teraz rozdziały będą częściej, ponieważ mam wakację i dużo wolnego czasu, niestety w przyszłym tygodniu wyjadę, ale dodam rozdział przed tym i napiszę Wam co i jak :) Troszkę mi smutno, że pod ostatnim rozdziałem są tylko 4 komentarze, ale rozumiem, może Wam się nie podobało, choć wolałabtym, abyście nawet jeśli się nie podoba, skomentowali i napisali dlaczego, bo chciałabym to poprawić. Z tego rozdziału jestem zadowolona, mam nadzieję, że Wam również przypadnie do gustu. Więc jak myślicie, co teraz będzie? Co wydarzy się na wakacjach? Zradzę Wam, że w następnych rozdziałach będzie dużo akcji z Olivią i Zaynem, tak więc komentujcie, a rozdział będzioe szybciej, do zobaczenia ((:
*Przepraszam za ewentualne błędy i literówki, ale nie sprawdzałam.*
Subskrybuj:
Posty (Atom)